FIJI

Bula!

Dinsdag 8 juni

Vandaag zijn we dus in het vliegtuig gestapt op weg naar Polynesië zoals dat heet. (Al die kleine eilandjes in de Pacifische Oceaan…) En als je nog een beetje slim Grieks doet zie je polus en nessos erin zitten. Veel eilanden dus, wat klopt. De vlucht is eigenlijk maar kort en we vliegen weer een beetje vooruit in de tijd. Het tijdsverschil met waar we waren (Brisbane dus) is weer twee uur. Dat zorgt er nu dus voor dat we 10 uur tijdsverschil hebben met jullie in Nederland. Dat is alweer een heel stuk handiger, omdat ik zo niet midden in de nacht hoef op te staan om bijvoorbeeld te kunnen msnen. (nu gewoon ’s ochtends vroeg gelijk als ik mn bed uit kom). We vliegen trouwens naar Nadi, ik dacht dat dit de hoofdstad was, aangezien het de enige plek in heel Fiji is met een vliegveld maar blijkbaar is het het niet. Suva is de hoofdstad van Fiji. En het ligt beide op het hoofd eiland Vitu Levu. Daar gaan wij dus ook verblijven. In een resort die Hideaway heet. We gaan heel snel door alle gedoe dingen heen zoals de douane. Het vliegveld is ook niet bepaald groot. Als we de welkomsthal inlopen staan er mensen live te zingen met hun gitaar erbij. En iedereen die aankomt, krijgt een ketting. (een soort welkomstritueel) Wij hebben verder niet zo’n geluk, want het busje wat er zou moeten staan om ons op te halen is er niet. Dit komt waarschijnlijk omdat onze vlucht zo vaak gewijzigd is, en hierdoor kwam het verkeerd in het bestand. Maar na een tijdje komt er een ‘ taxi’ die een man voor ons heeft bestelt. Hij had ons ook de ketting gegeven. Persoonlijk gokken we dat de taxichauffeur een broer of iets dergelijks is van de man die de reservering maakte. Zo kon hij vast wat extra geld verdienen. Wij moesten namelijk ongeveer een kwartier wachten op onze taxi en toen we de luchthaven uitliepen kwamen we erachter dat er een hele rij taxi’s al klaar stond om mensen weg te rijden. Maar goed,. We moesten best een lange tijd rijden vanaf Nadi naar het plekje waar we heen gaan. Het is hier heel primitief, zo ziet het er in ieder geval uit. De huisjes hebben ook weer golfplaten en er is geen gebouw hoger dan de begane grond. Maar we kunnen als snel niks meer zien omdat het al laat is geworden. Als we eindelijk zijn aangekomen worden we vrolijk gegroet. De Fiji mensen staan bekend als een van de vriendelijkste volken ter wereld,. Ze blijven steeds vrolijk bula roepen dus wij gokken dat dit hallo of welkom betekent. Na naar ons huisje te zijn gebracht gaan we eten in het restaurant. Het ziet er in ieder geval allemaal heel mooi uit, maar in het donker weet je het niet zeker. We horen ook een zee in de buurt, maar we hebben geen flauw idee hoe ver weg…

Woensdag 9 juni

Vandaag hebben we alles hier eindelijk echt goed kunnen zien. Het is echt zo’n ontzettend mooi eiland. Het is heel erg groen, vooral omdat er niet echt veel gebouwd is dus overal staan gewoon grote groene bomen. En op die bomen groeien dan weer andere bomen. Het resort zit recht aan het strand. Of de zee dichtbij is of ver weg hangt heel erg af van eb en vloed en bij eb is het ook een heel stuk lopen naar het daadwerkelijke water. ’s Ochtends zijn we bij het zwembad gaan zitten. (helaas samen met mijn goede vriend het Fransboek) Maar al snel is er afleiding. Er is hier een heel activiteiten programma. En twee mannen die zijn er zegmaar om die heel de dag uit te voeren. Ik heb samen met mama mee gedaan aan aquagym. We kwamen er later achter dat we toch serieus minstens een half uur op en neer hebben lopen stuiteren in dat zwembad. Daarna hebben Bas, pappa en ik pool-volleybal gedaan. (met een net in het water…). Pappa en mama zijn ook nog naar de tourboekingen hut gegaan en hebben een tour geboekt voor overmorgen zodat we ook nog wat van het eiland te zien krijgen. Toen kwamen ze er ook achter dat je hier kan scuba-diven. (duiken, met zo’n luchtfles…) En zij hadden gelijk Bas en mij opgegeven om daar een proef les van te doen. Dat is gewoon in het zwembad. Dus die middag hebben Bas en ik eerst allemaal basis theorie gekregen (het is toch best ingewikkeld in het begin met hoe je moet ademhalen en welke tekens waarvoor zijn en hoe je de druk op je hoofd gelijk houdt…) En daarna mogen we met het hele pak het zwembad in. Het is best raar om zo lang te kunnen ademen onder water en je keel wordt helemaal droog omdat de lucht uit je tankding komt. We moesten een aantal oefeningen proberen. Bijvoorbeeld wat je moet doen als je je mondstuk waarmee de adem wordt ingeblazen kwijt raakt en wat je moet doen als je ademtank leeg is. Na meer dan een half uur onder water te zijn geweest, , spreken we gelijk af met de duik instructrice om de volgende dag de zee in te gaan. Het is toch nog wel even raar dat je echt zo lang onder water kan blijven… We kunnen hier alleen geen examen afleggen, omdat we als we gaan leren aan school moeten leren. En voor je duikexamen moet je een boek lezen en daar een theorie toets over maken dus dat kan niet… Maar goed. Vanavond was er een verhalenverteller om ons te vermaken bij het avondeten. Gisteren was er een dansgroep die ging zingen en dansen. De verhalenverteller vertelde allemaal verschillende dingen over Fiji. Zo kunnen de groepshoofden hier 2000 vrouwen hebben. Deze kunnen ze overal vandaan halen. En als ze ze lelijk vinden worden dan kunnen ze ze gewoon vermoorden. (nou dat laatste was vooral vroeger, dat doen ze nu niet meer,..). Ook is er vertelt dat ze hier vroeger kannibalen waren. Allemaal vieze verhalen zoals dat ze geloofden in het kannibalisme als echt geloof. En dat ze op het slagveld als ze een tegenstander hadden vermoord die gelijk naar het kamp terug brachten om te braden. En als er een kano te water ging werden er eerst een paar van de bouwers voor gelegd. Daar werd dan overheen gerold voor ‘ good luck’. Dat deden ze ook bij het bouwen van de tempels. Een op de acht ‘ soldaten’ werd dan levend begraven onder de tempel. En verder offerden ze eens in de zoveel tijd de sterkste vechtmannen. Dan zogen ze de hersenen op om zijn iq zegmaar mee te krijgen. En ook de ogen werden uitgezogen voor beter zicht, enz.. Echt ontzettend vies allemaal, maar goed. En hij heeft ook nog verteld dat Fiji uit 352 eilanden bestaat, wat toch best wel veel is,… En ze hebben ook nog uitgelegd wat ‘bula’ betekent. Iedereen roept dit ongeveer honderd keer per dag tegen je dus dat is wel handig. Het betekent leven. En ze geloven hier dat als mensen het tegen je zeggen dat die mensen langer zullen leven. Als ‘hoi’ wens je iemand dus een lang en gelukkig leven, heel leuk.

Donderdag 10 juni

Vanochtend zijn we de dag weer vroeg begonnen met een ontbijt buffet. Daarna hebben Bas en ik ons snel klaargemaakt, want we zouden gaan duiken. Toen we daar aankwamen stond er een bordje dat de zee door het weer te ruig was, dus dat het niet door ging. Dat was wel even wat minder, maar nu hebben we het duiken voor zaterdag gepland staan… Als leuk alternatief van het duiken mochten we huiswerk maken. Gelukkig kan dat hier wel bij het zwembad. Om een idee te geven. Het zwembad zit aan het strand. In de zee kan je zwemmen en snorkelen om de visjes en koraal te kijken. Maar vaak is het te ondiep om er echt in te gaan. Om het zwembad staan allemaal palmbomen en als de zon ook schijnt (wat het hier doet) ziet het erg echt heel mooi uit. Ook vandaag hebben we weer gevolleybald in het zwembad. Geen aquagym vandaag, want er waren niet genoeg begeleiders, maar ach. De rest van de dag hebben we eigenlijk gewoon bij het zwembad gehangen en de glijbaan uitgetest. ’s Avonds hadden we nog een speciaal Fijisch buffet. Persoonlijk hoeft het van mij niet, maar het hoort erbij. Het heet ‘lovo’. Dat betekent dat er een gat in de grond is gegraven. Deze is dan opgewarmd en daar wordt al het eten dan in gebakken. Het is een soort ondergrondse oven. Het meeste van het eten is best wel lekker dus dat viel al weer mee. De toetjes vond ik persoonlijk niks, maar goed. Daarna zijn Bas, pappa en ik nog gaan tafeltennissen. Er staat vlak bij het eten een tafeltennistafel. Vandaag heb ik ook nog een Frans toets gemaakt en heb ik een sarong moeten kopen. Want morgen gaan we een tour maken met een gemotoriseerde kano door het land heen hier, zodat we er dus wat van te zien krijgen. Maar je moet je schouders en knieën bedekt hebben, als een vorm van respect. Ik heb niet echt kleding bij me die en over mn knie is en ook niet al te warm is, dus vandaar. Oh en ik heb ook nog een armband gekocht. En wat trouwens ook nog opvalt hier is dat de mannen rokken dragen. Het zit ook gewoon in hun uniform. Het is bijna het schotse idee, alleen volgens hun is het verschil dat zij er wel wat onder dragen…

Vrijdag 11 juni

Vanochtend moesten we vroeg op dus voor de tour. Wij zaten dus iets van vijf minuten voor tijd netjes klaar op het bankje. Maaaar, hier leven ze op Fiji-time. (dat wordt ook vaak genoeg herhaald door iedereen hier) En dit is net zo iets als de Australische tijdsbegrippen. De bus kwam ongeveer drie kwartier te laat aan hier. Hij kwam uit Nadi en was allemaal hotels af gegaan om mensen op te halen. Toen ook wij uiteindelijk in het busje mochten stappen hebben we een heel stuk lopen rijden. Ze hebben hier echt rare drempels. Het is echt gewoon een hoge dunnen stenen heuvel. En je stuitert alle kanten op, al kruip je er nog overheen naar mijn idee. Na een tijdje te hebben gereden stoppen we ergens waar je souvenirtjes kunt kopen. Hier heb ik een Fijisch masker gekocht van hout. Er staat op dat hij behandeld is zodat hij door de douane kan komen. Zelf hoop ik dat dit ook klopt, anders zou het wel heel jammer zijn. Maar een raar stempeltje op de achterkant zegt natuurlijk niet gelijk dat hij goed genoeg is. Maar ach. Toen gingen we weer verder rijden. Onze gids heeft ondertussen weer allemaal feitjes lopen vertellen. Hoe we rijden met de auto heeft hij ook op de kaart aangegeven. Het is echt best raar om te zien, maar je rijd alleen maar langs de kust. In het binnenland zijn geen wegen te vinden. Dus als je rijdend Fiji wilt bekijken, rij je een rondje langs het strand. En wij gaan dus het binnenland in, vandaar dat we en boot nodig hebben. Als we uitstappen worden we weer door allemaal ‘bulas’ gegroet. We krijgen allemaal een zwemvest en mogen de kano in. Het is eigenlijk gewoon een motorboot maar dan heel erg gammel. De bestuurder is allemaal feitjes aan het vertellen, maar ik hoor niet meer dan gemurmel omdat ik helemaal voorin zit en de motor harder is dan zijn stem. De omgeving hier is vooral groen. Links en rechts en voor je (en achter) zie je behalve de rivier allemaal grote bergen die helemaal groen begroeit zijn. Er is ook nergens iets van bebouwing, wat het wel wat rustgevends geeft. In het water zitten een aantal mensen die hier gewoon in de dorpjes wonen te vissen. En dit is echt op zn ouderwets, soort van. Ze zwemmen gewoon in de rivier. En ze hebben een duikbril op zodat ze kunnen zien onderwater. En ze hebben allemaal een speer. Het is eigenlijk gewoon een boomtak, maar die hebben ze aan twee kanten geslepen dus er zitten twee punten aan. En dan gaan ze gewoon rondjes zwemmen en steken ze de stok in het water. En ze spiesen de vissen aan hun stok. En er zijn ook een aantal mensen die aan het varen zijn om een soort vlot van bamboestammen. Later in het dorpje wordt ons verteld dat deze ook wel de Unsinkable HSM no come back worden genoemd. Het bamboe blijft namelijk áltijd drijven. En de stroming is hier zo sterk naar beneden (we gaan namelijk 300 meter omhoog met onze kano, ) dat de bamboebootjes onmogelijk terug kunnen komen. Ook wij moeten tegen de stroming in en het gaan niet altijd even soepel. De tweede kano (we gingen met twee…) die achter ons vaarde is dan ook omgegaan. (volgens de gids is dit nog nooit eerder gebeurt; uhu…) Later komen we bij een sterke stroming waar de gidsen uitstappen om ons vooruit te duwen samen met de hulp wat lokale mensen. Volgens mij was onze boot eigenlijk een beetje te zwaar om tegen de stroom in te varen. De andere boot die schraapt met de motor de grond als het te ondiep is. De bestuurder stapt dan heel professioneel uit met een vijl in zn hand en begint de motor te vijlen tot hij weer wat beter is. En de boot scheen een beetje uit elkaar te vallen dus die heeft hij met stenen weer stevig (?) vast getimmerd. Na langs allemaal watervallen te varen komen we aan bij het dorpje. Het ziet er allemaal heel lieflijk en primitief uit. We worden vrolijk gegroet en gaan vervolgens door naar de ontvangstruimte die ze hebben. Dit is een helemaal leeg huis met een aantal matjes op de grond. De rest van het dorpje zit zo ongeveer al in de ruimte. Als we binnenkomen, moeten de vrouwen achter de mannen gaan zitten omdat die hier als minderwaardig worden gezien. Daarna begint de welkomstceremonie. De chief (hoofd van de stam) heet ons in het Fijisch welkom en dat wordt daarna voor ons vertaald. Daarna gaan ze Kava maken. Dat komt van een plant en is een soort drugs. Het werkt verdovend en je wordt er moe van. Ze doen wat water bij het poeder en met een soort inwijdingsliedjes wordt het ‘gezegend’. Daarna moeten wij het allemaal drinken. Je mag het niet weigeren en je moet het in een keer opdrinken, anders is het disrespectvol. Ook moet je een paar keer klappen, uit respect. Daarna gaan we dansen. Eerst zingen de mensen een aantal liedjes en daarna moeten wij ook opstaan om te gaan dansen. Het ziet er allemaal een beetje stroefjes uit en hun idee van dansen is vooral in een polonaise lopen en handen vasthouden en dan naar voor en naar achter stappen. Na het dansen krijgen we een rondleiding door het dorpje. Het dorpje is heel simpel vind ik. Maar zo leven ze hier ook nog. Als je bij een huisje naar binnenkijkt zie je eigenlijk een lege kamer. Op de grond liggen een soort matjes die gevlochten zijn uit het riet. En aan de muren hangen wandkleden, verder is er eigenlijk niet echt iets aan meubels te zien. Ook hebben ze hier twee kerkjes, die echt totaal anders ingericht zijn dan bij ons (niet echt een verassing). Één kerk is bijvoorbeeld helemaal met geel bekleed en je ziet er verder geen beelden of mozaïeken ramen, ook al is het een katholieke kerk. Verder hebben de huisjes een apart kookgedeelte. Ze koken namelijk nog gewoon met een vuurtje die ze terplekke stoken, en als dan de keuken in de fik komt te staan brand in ieder geval niet het hele huis af. Dat is hun theorie. Verder wordt er nog gewassen in de rivier, wat veel tijd schijnt te kosten aangezien ze vinden dat de vrouwen dan heel veel praten. Verder is er ook nog een school in het dorpje. Het is alleen een basisschool en ze proberen iedereen in het dorpje er naar toe te laten gaan. Verder dan de basisschool komen ze niet want daar hebben ze het geld niet voor. Het minimumloon hier is 1 euro per uur en voor school moet je hier betalen en dat lukt ze dan dus niet. (school is hier 40 euro voor een jaar basisschool, minder dan de ‘vrijwillige’ ouderbijdrage in Nederland, maar goed. Ze verdienen er hier te weinig voor.) Na de rondleiding door het dorpje mochten we naar binnen weer om lokale gerechten te eten. Dit was in ieder geval een stuk lekkerder dan de lovo van gisteren,. Je kon de gewassen ook zien staan in de tuintjes van de mensen. En daar kwam ons eten ook vandaan. Ze hadden een soort spinazie en vis en kip en dan nog een paar rare groenten en soorten fruit die ze hier hebben. Op het eten komen gelijk allemaal vliegen af dus er gaan vrouwen bij zitten met bananenbladeren op ze weg te waaien. Hierna kunnen we de zelfgemaakte souvenirtjes bekijken die ze hier verkopen. Daarna zingen ze nog een afscheidslied voor ons en gaan we weer met de kano terug naar de bus. Op de terugweg stoppen we nog bij een waterval waar we mogen zwemmen. Dit is wel heel erg kort omdat we achter lopen op schema. De bus was namelijk meer dan een uur te laat bij de kano’s aangekomen omdat hij Fijisch laat was. Maar dit was blijkbaar zelfs voor Fijische begrippen laat. In de bus pakte de buschauffeur de gitaar er nog bij en ging hij liedjes zingen en moppen vertellen dus dat was heel gezellig. En morgen gaan Bas en ik waarschijnlijk duiken.

Zaterdag 12 juni

Vanochtend zijn Bas en ik gaan duiken. Eerst heb ik nog wel voetbal gekeken met mn vader, wat hier bij de bar wordt uitgezonden (er staat geen tv op je kamer…). Het duiken ging weer op z’n Fijisch. Ze doen het hier iedere dag en iedere dag komen er weer veel mensen duiken, maar toch is het een zooi. We gingen dacht ik met z’n tienen of zo iets. En na een tijdje hadden we dan toch eindelijk allemaal ons wetsuit aan en hadden we flippers, een duikbril en gewichtjes om om te binden. Iedereen ging in groepjes van 1 of 2 samen met een duikinstructeur. We werden eerst met een auto naar een boot gebracht en daarna gingen we met de boot een stukje de zee op, en daar vandaag gingen we duiken. Eerst moesten we zo achterover van de boot in het water vallen om er in te komen. Daarna werden er gewichtjes aan ons gehangen zodat we voldoende zouden zinken en niet ergens zouden blijven zweven halverwege het water. We hebben denk ik anderhalf uur gedoken. Overal was weer koraal en we hebben weer heel veel verschillende soorten vissen gezien. Er waren hele grote en hele iniminie visjes, en sommige waren fel geel en ander zwart-wit. Nou ze waren eigenlijk allemaal wel heel verschillend. We hebben ook nog een lionfish gezien. Die is giftig en hij heeft vinnen boven en aan de zijkant van zichzelf. En verder liep de hele Nemo-film ook hier weer rond. Dus dat was weer even heel leuk om te zien. Het klaren van mn oren vond ik nog een beetje moeilijk en mn duikbril liep constant vol met water (was een beetje jammer). Maar gelukkig zijn daar trucjes voor dus dat ging uiteindelijk wel goed. Wel moesten er steeds meer gewichtjes aan mij worden gehangen, omdat ik anders weer naar boven ging. Het is wel allemaal wat onwerkelijker om te duiken dan bijvoorbeeld te snorkelen omdat je echt heel lang onder water zit en je hoort constant je eigen ademhaling. De rest van de dag heb ik in de zon gezeten en geleerd. ’s Avonds heb ik nog een Frans toets gemaakt. Het is alweer onze laatste avond hier trouwens. Morgen avond vliegen we door naar Hawaii. We hebben nog wel gewoon de dag hier, omdat we pas zo laat vliegen gelukkig. Maar ik vind het toch wel jammer om hier weg te gaan want het is hier heel erg mooi en heel gezellig. En nog even om je wat Fijisch te leren. Bula is dus hallo of welkom of gewoon een blijde uitroep zegmaar. Vanaka is dankjewel. En je hebt ook nog vanaka wakalevu en dat betekent heel erg bedankt of veel plezier!.

Zondag 13 juni

Vandaag is onze laatste dag hier op het resort. ’s Ochtends kijken we eerst voetbal, dan beginnen we aan ons huiswerk (ik mocht scheikunde gaan doen…). En daarna verplaatsen we ons weer is naar het zwembad. Bij het zwembad hebben we eerst mee gedaan aan poolvolleybal. Het was dit keer heel druk dus dat maakt het al een stuk leuker. Daarna hebben we een sundance gedaan. Ze zeggen hier: ‘the more sun, the more fun.’ Dus vandaar… Al mijn boeken zijn weer is uit dus ik heb verder vooral gelegen. Ook heb ik nog even bij het zwembad gezeten zo half in het water. Toen ben ik door een soort dikke vlieg / wesp gestoken. Ik weet niet precies wat het was, het had ook een horzel kunnen zijn. Maar de angel zat in ieder geval in mijn arm en daarna is er allemaal spul opgesmeerd door één van de activiteitenbegeleiders hier. Om te zorgen dat ik mn arm nog genoeg bewoog ben ik daarna met Bas gaan tafeltennissen. Toen we daarvan terugkwamen heb ik nog meegedaan aan beachvolleybal. En ook dat was heel erg leuk. Ik had heel lang niet gevolleybald dus mn arm was weer leuk rood geworden. Wat ook altijd gebeurd de eerste training na de vakantie. Daarna moesten we ons klaar gaan maken om weg te gaan. We hadden ons huisje en de koffers al in moeten leveren dus we hadden nog even vliegtuigkleren aan de kant gehouden. Vervolgens mogen we weer leuk gaan wachten op het busje dat ons op komt halen. Het busje was dan ook te laat, maar dat kwam door een misverstand in plaats van dat de chauffeur op Fiji tijd reed. Er stond op zijn schema dat hij ons later op moest komen halen dan wij te horen hadden gekregen. Na weer een lange rit hobbelen over drempels en door de dorpjes te rijden kwamen we weer aan in Nadi. Daar kunnen we dan inchecken. Bas die is heel erg duizelig (we denken dat het door het duiken komt – bijwerking…) Als we door het inchecken heen komen mogen we een speciale VIP lounge in, omdat we met een bepaalde tour regelaar hier heen zijn gekomen. Dat was echt heel leuk! Ik had ze nog nooit van binnen gezien, maar het is echt een heel rustgevende plek. En je kan er gewoon gratis eten en drinken krijgen en er zijn douchen en je kan er massages krijgen enzovoort. Echt fantastisch. Ik heb een manicure gekregen, wat ik echt heel leuk vond. Ik had er nog nooit eentje gehad en ik vond het echt leuk. Het enige nadeel was dat ik meer dan een half uur daarna nog niks aan kon raken omdat het afgaf. (geen 60-seconde nagellak – duidelijk…) Maar goed. Daarna stapten we het vliegtuig in. Nou eigenlijk ging het niet zo soepel. Toen we er weer doorheen kwamen, kwamen we voor een grote rij te staan. Er waren een soort rare kamers gemaakt. Iedereen moest er doorheen voor een extra beveiligingscontrole. Wij waren per ongeluk met het hele gezin in de ‘mannen’ rij gaan staan. Als je helemaal vooraan stond kon je zien dat links voor de vrouwen was en rechts voor de mannen (heel duidelijk zichtbaar dus…) En in de vrouwen rij stonden ook mannen dus het werkte niet helemaal. Maar vrouwen mogen niet door mannen worden gefouilleerd en omgekeerd, dus vandaar. Uiteindelijk bleek het wel handig te zijn dat we in de mannen rij stonden, er waren namelijk veel meer mannen die controles deden dus de mannen rij verplaatste veel sneller. We stonden dus al heel snel vooraan en mochten toen ook vooraan bij de vrouwen rij (die heel erg sloom ging). In het hokje werd je gefouilleerd en je tas werd doorzocht en dan mocht je weer door. Daarna bleek dat er om technische redenen een vertraging was. Toen die was verholpen mochten we eindelijk het vliegtuig in. In het vliegtuig werd ook nog is om geroepen dat we een tussenstop gingen maken op een of ander eiland om bij te tanken, wat nog een extra uur en kwartier zou duren. Gelukkig heb ik er niet bijzonder veel van gemerkt, omdat ik heb geslapen. Ik werd alleen wakker toen we landden en daarna weer opstegen op weg naar Honolulu. En daarna waren we er eindelijk. Op Oahu (O’ahu), het hoofdeiland van Hawaii. Geland in Honolulu en op weg naar ons hotel in Waikiki beach. (ik vind het toch zo leuk klinken… :D.)